Geziyi Hatırlamak, Hatırlatmak

Yazdığım yazılarda mümkün olduğunca eğlenceli şeylerden bahsetmeye çalışıyorum, okuyanların yüzünde ufak da olsa bir gülümseme oluşturduğumu hayal ederek yazıyorum fakat bu akşam biraz farklı bir yazı yazacağım. Tam 1 yıl öncesini, 29 Mayıs 2013’ü yazacağım.

Geçen yıl bu saatlerde Tweeter'da insanların iyi olup olmadığına dair haber almaya çalıştığımı hatırlıyorum, bütün gece uyumamıştım. Tüm bu olaylardan hiç bir iletişim kanalında bahsedilmediğini mesleğinin gazetecilik olduğunu iddia eden birtakım insan müsveddelerinin canlı yayında yaptıkları şaklabanlıkları hatırlıyorum. Kendini gazeteci veya sanatçı olarak tanımlayan kişilerin bir kısmının para için haysiyetlerinden nasıl vazgeçtiklerini, nasıl küçük düştüklerini hatırlıyorum.

Lise yıllarımdan beri yavaş yavaş kabullendirilmeye çalışılan aslında üç beş kişisiniz, azsınız, azınlıksınız, yoksunuz; artık biz varız Yeni Türkiye var, ve bu Yeni Türkiye’de size yer yokun aksine: ‘hayır! biz de varız!’ dediğimiz günleri unutmak istemiyorum.

 

Tüm engellemelere rağmen insanların bir araya gelerek, Boğaz Köprüsünü yürüyerek geçip Avrupa Yakasına varmalarını, İstiklal’in o harap edilmiş halini, otobüs otobüs polisin Dolmabahçe önünde yatıp kalkmasını ve bu hallerinin sorumlusu olarak bizleri görmelerini, Gümüşsuyu bayırındaki barikatı, Hyatt Otel’in önünü, Çarşıyı, Kırmızılı Kadını, Duran Adamı, Annelerin el ele kurdukları çemberi, tencere tava çalan teyzeleri ve maalesef tüm bu hengamede gözlerini kaybeden, yaralanan insanları, kaybettiğimiz canları hatırlamak, hatırlatmak gerek.

Geçen yıl bugünlerde bir yeter artık çığlığı attık beraber, milyonlarca polise rağmen huzurlu olduğumuz tek yerin Taksim ve çevresi olduğunu hatırlıyorum. Bir arada olmak öyle güzeldi ki, aidiyet hissini en son Gezi Parkı’nda yaşadım ben. Tüm bu yaşananlardan sonra ‘Polise rağmen huzur Türkiye'sinde artık yalnız olmadığımı biliyorum. Her şeye rağmen güzel insanların olduğunu biliyor ve umut doluyorum.